URTEZAHARRA TITIKAKAN

Azken hilabete hauetan bizitzako esperientziak biltzen ari gara. Eta 2010.urtea amaitu eta 2011.ari hasiera emateko modu berezi bat topatu nahian, Titikjakja lakura joatea erabaki genuen.
Arequipatik Punora bidaiatu ostean, bertan ordu batzuk deskantsatu plazan eta inguruko kaleetan gora- eta behera paseatuz; eta berriro ere leku ezezagun batetara goaz: Titikjakja (ez baita Titikaka esan behar! Quechua hizkuntzatik datorren izena da eta beraz, ahoskera ere berezia du).

Gure uste okerrean gaizki esaten dugu laku hau, Inken mitologian laku sakratutzat dute. Mundu osoan garaiera altuenean dagoen lakua da. Hedadurari dagokionez, gaur egun, lakuaren %60-a Peruri dagokio, eta gainontzeko %40-a Boliviari. Hori dela eta, irla batzuk soilik ezagutu ahal izan ditugu.

Punotik irten eta goizean “Islas flotantes” deritzanetara (Uros) joan ginen. Bertan bizikidetza arau oso bereziak dituzte, irla bera urtero berritzen dute inguruan dituzte landare konkretu batzuen zurtoinekin, eta hasiera batean lurrekiko inongo loturarik ez bazuten ere, gaur egun, harri batzuen bidez toki egonkorrean mantentzen dira.

Handik ordu batzuetara (izan ere barkuaren abiadura, sineskaitza bada ere, ia lokartzeko modukoa baitzen) Amantani irlara heldu ginen. Bertan familia desberdinetan banatu gintuzten eta bazkaltzera Joan ginen. Gure etxeko-andrea Clara genuen. Bazkalostean irlako punturik altuenera abiatu ginen aldapan gora (4100m). Izan ere, bertan Inken tenplu sakratua baitzegoen. Hara heldu, tenpluari hiru bira eman erlojuaren kontrako norantzan (urteko energía txarrak kanporatu eta onak eskuratzeko) eta egunsenti ikaragarri baten lekuko izan ginen. Kasualitatez edo txiripaz, une hartan bertan Euskal Herrian 12 kanpaikadak ospatzen ari zineten, urte berriari ongi etorria emanez!

Hurrengo goizean, Claratak gosari bikain batekin agurtu eta urrengo irlara ekin genion: Taquile. Irla honetan ere mendian gora ibiltzeko aukera izan genuen, irlari ia bira osoa emanez. Bertan urte berri eguneko bazkaria izan genuen, “trucha a la parrilla”, mundiala! Bazkalostean berriz ere portura jaitsi, barkua hartu eta Puno ekin genion.

Puno bera ere oso herrixka maitagarria iruditu zaigu, lakuaren ertzean kokaturiko herrixka txiki eta xarmanta.

Hortik, Cusco aldera abitu ginen.