MADIDI, BOLIVIAKO OIHAN AMAZONIKOA

Bi hilabeteko bidaiari ateak isteko, zerbait berezia egin nahi genuen. Horregatik, egun batzuk Amazonasen galdurik igaro ditugu.

La Paz-etik Rurrenabaquera (Madidiko ateetara) autobusez joan nahi genuen, baina azken aldiko euriteen ondorioz, oso harriskutsua dela ohartu gara; beraz, hegazkin militarrean egin genuen bidaia sinestezin hau.

Rurrenabaque Boliviako Beni probintzian kokatzen den herri txiki txiki bat denez, bere aeroportua ere halakoxea suertatu zitzaigun. La Paz atzean utzi, eta altiplanoko zeruan murgildu ginen. Handik, ikusgarria egin zitzaigun, bat batean gure azpian 6000m-tik gorako mendi gailur elurtuak horren gertutik ikustea. Eta berehala, haiek gainditurik, klima tropikaleko oihan luze eta zabalarekin topatu ginen. Halako batean … hegazkinaren gurpilak atera ziren, eta lurrartzeko pistarik inon ikusten ez bagenuen ere, gu behera eta behera… Bertako zuhaitz guztiak jan behar genituela zirudien!!!

Minutu gutxitan belarrez estalitako lur zati batean lurreratu ginen. Hegazkinetik irteteko eskailarik ez, baina nola ahala oinak lurrean jartzea lortu genuen. A zer nolako klima aldaketa!!! 4000m- tatik 100m- tara ordubete eskasean eta hezetasunez eta moxkitoz inguraturik oharkabean.

Hiru egunez gure taldekide izango zirenekin elkartu ginen orduan: hiru argentino eta bi hego- korear, guztiok adin beretsukoak eta (eskerrak) sekulako giroa gure artean… Furgoneta tar- tar batean ekin genion ohieanean murgiltzeari. Baina, denak ezin zuen ondo atera … ordu pare bat egin ostean, motorra berotu eta putzu zikinetako ura botatzeari ekin zioten. Nola ahala, bost ordu tar-tarrean pasa ondoren, Santa Rosara heldu ginen bazkaltzera.

Bazkalostean hasi zen benetako abentura. Motordun “txalupa” batean igo ginen eta hiru orduz Amazonaseko ibaian barrena ibili ginen, bertako fauna eta flora behatuz: kaimanak, lagartoak, mota guztietako txori kuriosoak, tximuak (capuccinoak, chichiloak … ) eta nola ez, gure lagun moxkitoak!

Chichilo tximuek atsegin handiz hartu gintuzten antza denez, Maddiri pixa egin zioten buruan eta Maierri kaka! Iujuuuuuuu

Hiru ordu igaro ondoren, azkenean heldu ginen kanpalekura (lastoz eta egurrez egindako lau pareta). Orduan hasi ginen jabetzen, moxkitoek ere atsegin handiz hartu gintuztela: ipurtaldea guztiz janda genuen, nahiz eta, ahalik eta gehien babestu ginen. Hortxe hasi zen lo egin ezineko lehen gaua (goizeko edoizen ordutan azkuraz esnatuta ere, beti zen zure egoera bereko taldekideren bat).

Bigarren goizerako plana: ANAKONDEN BILA! Lau ordu luzez putzutan katiuskak jantzita noraezean galdurik, anakonda bakar bat ere ez ikusteko (katiuska bakoitzean litro bat ur, sorbaldetarainoko belar luzea, eta milioika moxkito inguruan). Euri zaparrada itzela hasi zuen arte inork ez zuen amore eman! Eta orduan, behi konkordunen estalpean babestu ginen.

Bazkalosterako plana: PIRAINAK ARRANTZATZERA! Oraingoan ere, zorterik ez. Arratsalde osoa haragi zati ustel bati helduta, euria goitik behera, eta piraina guztiak izkutaturik.
Eguna amaitzeko plana: “momento kanpamento” koltxoi bakar batean denok kukildurik moskitera azpian. Munduko kultura desberdinei buruzko ezagutzak areagotu genituen, gai GUZTIAK, ikutuaz … :)

Hirugarren eguna (eta bigarrena lorik egin gabe). Goizeko plana: IZURDEEKIN IGERI EGITERA! Ba al zenekiten Amazonas erdian (ur gezatan) izurde arrosak bizi zirenik? Guk ez, baina ikusi ahal izan genituen, kaioekin jolasean. Hori bai, gu uretara sartzean, izurderik ez.
Bazkalostean Rurrenabaquera itzuli behar genuen. Horretarako, 3 orduz berriz ere, motordun txalupan joan ginen denok buru makur. Ez ginen goibel, baina, bizitzan jasan dugun euri ZAPARRADA handiena bota zuen arratsalde hartan, eten- unerik gabe. Hori da gogoz euria egitea!!

Azkenean, busti bustirik eta leher eginda, iritsi ginen Rurrenabaquera. Ba al zenekiten… Milan, Paris eta hurrena, moda kontuan, Rurrenabaque dela? Guk ez, baina bertara iristean egin genuen lehen gauza, 1€-tan arropa lehorra erostea izan zen. Hiru egunez arropa busti, zikin eta lokaztuekin ibili eta gero, izugarri eskertu genuen bigarren eskuko arropa haiek jantzi eta zerbeza frexko batzuk gure lagun berriekin hartzea.

Herriko zerbeza merkeenen bila ibili eta gero, bilar baten alboan 4 ahulkitan eserita amaitu genuen. Aldamenean, hamaika bat urteko mutiko bat pelotetan dantzan, ondoan dozena bat gizon “tinba”- n, eta gu, 5 egunez dutxatu gabe, inor baino zoriontsuago bizipenak gogoratuz …

Kutxitril- kutxitrilenean lo egin ondoren, gure lagunak agurtu eta agur esan genien moxkitoei!